Długość życia kota perskiego waha się od 12 do 18 lat. Koty perskie słyną z piękna i luksusowego futra. Te koty są bardzo popularne wśród miłośników kotów. To piękna rasa kotów długowłosych. Ci futrzani przyjaciele mają również duże oczy z ciężkimi powiekami oraz różne kolory i wzory. Średnia długość życia kota. Oczekiwana długość życia kotów, która jest podawana w tekstach źródłowych jest różna, ale dobrą, średnią wartością jest 10 do 15 lat. Inna statystyka, którą lekarze weterynarii często wykorzystują w praktyce jest następująca: koty, które spędzają dużo czasu bez nadzoru na zewnątrz Ile żyje i na co choruje. Koty Perskie mogą żyć od 10 do 15 lat, w zależności od odżywiania, pielęgnacji i stylu życia. Niestety, w przeciwieństwie do innych ras, mają one skłonność do choroby prostych narządów, takich jak oczy i uszy, a także chorób skóry i alergii. Szczeniaki i hodowla Ile żyją koty maine coon? Średnia długość życia kotów Maine Coon to 12-15 lat. Należy pamiętać, że aby pupil żył długo i szczęśliwie trzeba zapewniać mu odpowiednie warunki bytowe, a także regularne wizyty u lekarza weterynarii. Bardzo istotne są szczepienia oraz cykliczne odrobaczanie. Wcześniej w ogóle się tym nie interesowałam . Miałam gdzieś koty -przepadałam raczej za psami . Nawet mam pieska , ale o tym kiedy indziej ;)) . Teraz coś o kotach ; D : Ile żyją ?-koty , które żyją na wolności , zazwyczaj 7-8 lat . Zaś koty trzymane w domach tzn. koty domowe; żyją mniej - więcej 15-20 lat :) . Anatomia kota : Jak długo żyją koty? Wbrew pozorom nie można spotkać jednoznacznej odpowiedzi w tym temacie. Jedne źródła podają, że żywot kota trwa około 4-8 lat, podczas gdy inne wspominają już o okresie nawet 18 lub 20 lat. Można także napotkać informację o długowiecznych przedstawicielach kociego gatunku. Hodowcy z mniejszym doświadczeniem muszą zawalczyć o klientów korzystniejszą ofertą, dzięki czemu można tutaj liczyć na ceny rzędu od 1500 do około 2000 złotych (za kota „na kolanka”). W renomowanych hodowlach jest znacznie drożej – ceny startują z pułapu około 3000 złotych. Przy okazji sprawdź, co właściwie wpływa na Nieprzypadkowo koty perskie są dość powszechnie polecane rodzinom, które szukają pupila o zrównoważonym usposobieniu, mogącego stanowić towarzysza dziecięcych zabaw. Jeśli mielibyśmy krótko podsumować cechy charakteru kota perskiego, to napisalibyśmy, że stanowi on coś pomiędzy kotem brytyjskim a Maine Coon . Koty perskie są zwykle mało zainteresowane szaloną zabawą i nie będą wykazywać takiej energii jak niektóre inne rasy, co może być atutem dla osób poszukujących spokojniejszego kota. Warto jednak pamiętać, że w dalszym ciągu potrzebują one umiarkowanego poziomu aktywności oraz stymulacji umysłowej, aby być szczęśliwymi i Są to koty o stosunkowo niewielkich uszach, a ich nos jest krótki i płaski. Koty perskie są zazwyczaj spokojne i łagodne, lubią spędzać czas na wylegiwaniu się w ciepłych i miękkich miejscach. Koty perskie są uważane za jedną z najstarszych ras kotów na świecie, dzięki czemu często występują na kocich wystawach. ssLx7. Informacje o kotach perskich Kot perski ma przyjazną i łagodną naturę, ponadto jest cichy i raczej niekłopotliwy. Koty tej rasy lubią być szczotkowane i głaskane przez dzieci, ale raczej nie będą uczestniczyć w żywiołowych zabawach. Koty perskie preferują w domu stałe rytuały, spokojną atmosferę i łagodne traktowanie. Czują się one najpewniej na ziemi i rzadko się wspinają. Chętnie bawią się zabawkami, ale równie chętnie wylegują się spokojnie w ulubionym miejscu. Źródło: kluczowe fakty i cechy pochodzą z World Cat Congress (WCC) Specyfika rasy Sierść Długowłosy Kategoria wielkości Średni Średnia długość życia 12–17 lata Cichy / Spokojny / Towarzyski / Wylewny Koty perskie noszą zaszczytne miano najstarszej kociej rasy na świecie. Nie można precyzyjnie określić okresu, w którym się pojawiły, ale już w okresie wypraw krzyżowych uważane były powszechnie za stworzenia równie piękne, co tajemnicze. Co takiego mają w sobie koty perskie, że od wieków wprawiają ludzi w zachwyt i ciągle cieszą się sporą popularnością? Jaki właściwie jest kot perski? Czy jest trudny w utrzymaniu? Dla kogo się nadaje? Przekonaj się! Współczesne koty persy różnią się dość znacząco od swoich przodków sprzed wieków. Właściwie, gdyby postawić obok siebie współczesnego kota perskiego i tego sprzed stulecie, zostałyby one uznane za dwie osobne rasy, które na dodatek dość znacznie różnią się od siebie. Dawny przedstawiciel tej rasy bardziej przypomina angorę turecką niż swój współczesny odpowiednik. Tak olbrzymia zmiana wynikła z ingerencji ludzi i bardzo długiej historii ich hodowli. 1. Kot perski – historia najstarszej kociej rasy 2. Koty perskie i perskie początki 3. Brytyjski rozkwit 4. Persy w Polsce 5. Koty perskie – niepotwierdzone teorie i legendy 6. Niebieskie, szare, białe koty perskie – poznaj ich barwy i wygląd 7. Jakiej pielęgnacji wymaga kot perski? 8. Kot perski – charakter pełen dostojeństwa 9. Kot perski – podsumowanie w pigułce Kot perski – historia najstarszej kociej rasy Niegdyś w Europie królowały koty krótkowłose – tylko takie znano i takie właśnie rozpowszechniły się na kontynencie, dlatego pojawienie się kotów długowłosych wprawiło Europejczyków w niemały popłoch. Koty te z miejsca zostały ulubieńcami wyższych sfer i cieszyły się olbrzymim uznaniem. Nie do końca wiadomo skąd te koty w ogóle pojawiły się w Europie. Pierwsze udokumentowane wzmianki od nich mówią o roku 1521, ale dość powszechnie utrzymywany jest też pogląd, że pierwsze koty perskie pojawiły się tutaj już kilka wieków wcześniej. Współczesny kot perski ma niewiele wspólnego ze swoim przodkiem sprzed stuleci. Nie tylko pod względem wyglądu, ale też rodowodu. Właściwie współcześni przedstawiciele tej rasy z nawet nie są już łączone z terenami dawnej Persji, tylko właśnie z Europą, a ściślej – z Wielką Brytanią. Dlaczego? Co tak wpłynęło na persy? Koty te mają naprawdę długą i dość burzliwą historię, a ich początków faktycznie należy się doszukiwać w dawnej Persji. Koty perskie i perskie początki Koty perskie miały trafić do Europy właśnie z Persji, czyli terenów dzisiejszego Iranu, ściślejsze badania nad genezą tych zwierząt podają konkretny obszar prowincji Khorazan, co wskazuje na słuszność uważania tych kotów za najstarszych przedstawicieli kociego rodu. Europa oszalała na punkcie tych kotów – były one modne i popularne głównie wśród arystokratów i bogatych przedstawicieli szlachty, bo tylko oni mogli sobie pozwolić na kota tej rasy. Zachwycały one swoją egzotyczną urodą i niespotykaną długością włosia. Nie wiadomo jak dokładnie ta rasa dotarła na salony, ale koty perskie szybko zostały ulubieńcami, pozostawiając inne rasy kotów daleko w tyle. Brytyjski rozkwit W 1871 roku w londyńskim Crystal Palace, odbyła się pierwsza wystawa kotów. Koty persy, choć znane, szanowane i uwielbiane już wieki wcześniej, właśnie wtedy oficjalnie zadebiutowały i od tamtej pory można mówić o faktycznej, konkretnej i celowej hodowli tych pięknych zwierząt. Pierwszą linię hodowlaną zapoczątkowała sama królowa Wielkiej Brytanii, Wiktoria, która sprawiła sobie dwa niebieskie koty perskie – to tak naprawdę właśnie od nich i tamtej wystawy, wszystko się zaczęło. Hodowla zaczęła być celowa, a hodowcy zwracali szczególną uwagę na sierść i kształt pyszczka kota. Dla uzyskania jak najdłuższej, najbardziej gęstej i jedwabistej sierści, krzyżowano persy na przykład z angorami. W 1890 w Wielkiej Brytanii otworzył się pierwszy klub, który łączył miłośników tej pięknej rasy. Ceniony był też jak najbardziej płaski kształt pyszczka, dlatego krzyżowano koty selektywnie, wybierając te z najbardziej płaskimi mordkami, by osiągnąć pożądany efekt. W tym procederze przodowali przede wszystkim Amerykanie, wyprzedzając na tym polu nawet Brytyjczyków. Współcześnie w wielu krajach istnieje już zakaz tak ostrej i selektywnej hodowli, bo znawcy rasy wskazują na postępującą deformację kociego pyszczka – dalsze jego skracanie byłoby już okrutne dla tych zwierząt. Persy w Polsce Historia kotów perskich w Polsce rozpoczęła się w najgorszym możliwym momencie, bo w 1939 roku i prawie natychmiast została zatrzymana przez wybuch II wojny światowej. Działania wojenne praktycznie zniszczyły tę rasę na naszym terytorium – dotkliwie przetrzebione zostały wszystkie rasy kotów, ale koty perskie dotknęło to szczególnie mocno – nie zdążyły nawet dobrze zadomowić się na naszym gruncie. Rasa odbudowywała się bardzo powoli i właściwie do lat 70 XX wieku była w Polsce w zaniku. Wszystko zmieniło się dzięki Jolancie Kotłubiej, która przywiozła z Niemiec dwa koty perskie. Choć ten moment można oficjalnie uznać za odrodzenie rasy, prawdziwy boom na nie przyszedł dopiero w latach 90. Do tej pory cieszą się dużą popularnością i już na dobre zagościły w polskich domach. Koty perskie – niepotwierdzone teorie i legendy Koty perskie są powszechnie uważane za najstarszą kocią rasę, nic więc dziwnego, że przez wieki zdążyły obrosnąć w legendy. Jedna z nich tyczy się pochodzenia kota perskiego, który miał zostać stworzony przez wielkiego czarodzieja. Miał on użyć do tego celu obłoczka szarego dymu, iskry ognia i odbicia blasku dwóch gwiazd. Dlatego te koty mają być jednocześnie tak piękne, tajemnicze i uwielbiane. Druga teoria jest dużo mniej poetycka, choć też wiąże się z pochodzeniem rasy. Mówi o tym, że w drzewie genealogicznym kotów perskich jest azjatycki drapieżny kot – manul, który miał w dużej mierze odpowiadać za ich wygląd. Być może tak faktycznie jest, ale charakter kotów perskich zdaje się przeczyć posiadaniem jakiegokolwiek groźnego drapieżnika w rodowodzie. Jeszcze inna niepotwierdzona teoria związana jest z pojawieniem się kotów perskich w Europie. Nie ma dowodów na to, że przywędrowały razem z krzyżowcami, którzy powracali z krucjat, choć ten pogląd jest dość szeroko rozpowszechniony pośród hodowców i miłośników tej rasy. Niebieskie, szare, białe koty perskie – poznaj ich barwy i wygląd Białe koty perskie zachwycają swoją długą, puszystą i śnieżnobiałą szatą, przez co są ogromnie lubiane przez ludzi. Mało kto wie też, że barwy biała, szara i niebieska nie są jedynymi, które uwzględnia wzorzec. Dozwolonych maści jest około 150, co daje naprawdę imponującą liczbę i pozwala spotkać kota perskiego właściwie w każdym odcieniu i kolorze. Kolor nie jest tym, co wyróżnia te koty spośród innych, ale faktycznie wyróżnia je sierść. Niegdyś nieco bardziej, bo koty długowłose były bardzo egzotyczne i praktycznie niespotykane, ale nawet dzisiaj budzi ona zachwyt. Długa, średnio o długości 10 cm, delikatna i z grubym podszerstkiem – taka właśnie jest sierść persa. Jego nos jest szeroki i bardzo krótki, niezwykle charakterystyczny dla tej rasy. Zbytnie spłaszczenie nosa bywa powodem do ostrej krytyki, dlatego pracuje się nad ograniczeniem możliwości dalszego jego skracania, by nie narażać kota na cierpienie. To koty średnio duże, o krótkich, choć mocnych łapach i imponującym, puszystym ogonie. Ich waga w przypadku samców dochodzi do 7 kg, a w przypadku samic do 6 kg. Jakiej pielęgnacji wymaga kot perski? Sierść kota perskiego budzi zachwyt, ale wymaga odpowiedniego traktowania. Konieczne jest codzienne, bardzo dokładne czesanie, by nie dopuścić do powstania kołtunów. Jeśli już się zdarzy, że sierść się poplącze, nie obędzie się bez wizyty u kociego fryzjera. Pewnym pocieszeniem może być fakt, że sierść kota perskiego odrasta dość szybko. Nadal jednak codzienne czesanie jest absolutnie konieczne i pozwoli kotu uniknąć stresu i nieprzyjemności. W przypadku tych kotów konieczne jest też dbanie o ich nosy i oczy – nieodzowna będzie Twoja pomoc w czyszczeniu ich, przemywaniu i nawilżaniu, bo same nie poradzą sobie z ich higieną. Specyficzna budowa pyszczka bardzo utrudnia im jedzenie, dlatego kotu najłatwiej jest jeść mokrą karmę i jedzenie o konsystencji papki – może zupełnie nie poradzić sobie z jedzeniem dużych kawałków mięsa i mieć problemy z uchwyceniem karmy suchej, jeśli będzie w dużych granulkach. Zastanawiasz się, ile żyją koty perskie? Rozrzut jest tutaj dość duży, bo długość życia wynosi od 10 do 17 lat, co stawia je w gronie kotów raczej długowiecznych. Kot perski – charakter pełen dostojeństwa Wiesz już jak wygląda, ale jaki jest kot perski? Charakter tych zwierząt jest spokojny i zrównoważony. Na tyle, że właściwie trudno jest uwierzyć, że persy, jak wszystkie koty, to w zasadzie drapieżniki. Są całkowicie pozbawione agresji. Chętnie się pobawią, ale w zabawie raczej nie używają ani zębów, ani pazurów. Ich zmysł łowiecki i instynkty myśliwskie zostały zatarte w toku hodowli. Koty te cenią sobie samotność i lubią wylegiwać się w ciszy i spokoju, choć nie pogardzą też towarzystwem ludzi i chętnie poddadzą się głaskaniu, przytulaniu i innym pieszczotom. To w połączeniu z absolutnym brakiem agresji sprawia, że doskonale nadają się do roli kocich terapeutów w felinoterapii. Są przyjacielskie i szybko akceptują gości i nowych ludzi. Cenią sobie jednak przede wszystkim własny komfort i lubią święty spokój, dlatego muszą mieć miejsce tylko dla siebie. Są dość leniwe, przekładają wylegiwanie się na kanapie nad eksplorację ogrodu czy szaleńcze gonitwy po domu. Doskonale odnajdą się jako koty rodzinne, ale mogą towarzyszyć też osobom mieszkającym samotnie. Lubią dzieci i nie zrobią im żadnej krzywdy, choć dla komfortu kota warto najpierw nauczyć dziecko, że kot perski, choć nie gryzie i nie drapie, też chce mieć spokój i należy dać mu czas na to, by pobył po prostu sam ze sobą. Kot perski – podsumowanie w pigułce Współczesne koty perskie z wyglądu praktycznie w ogóle nie przypominają już swoich przodków. To wszystko przez celową ich hodowlę w Wielkiej Brytanii, którą zapoczątkowała sama królowa Wiktoria. Długa, jedwabista sierść i niezwykle krótki pyszczek – to ich cechy charakterystyczne, choć dalsze skracanie pyszczków jest już w wielu krajach wręcz niedozwolone. To koty raczej długowieczne. Ich pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale dość czasochłonna, bo wymaga codziennego, dokładnego szczotkowania i oczyszczania kociego nosa i oczu. Rasa pozbawiona jest agresji i należy do grona najbardziej leniwych, doskonale nadaje się do felinoterapii i sprawdza się jako kot rodzinny. fot. Fotolia Wielbiciele urody kotów perskich uważają, że dlatego statystycznie dużo tych zwierząt trafia do lecznicy, ponieważ generalnie jest ich więcej niż innych kotów. Tym niemniej znawcy zdrowia kocich ras twierdzą, że persy mają skłonności do niektórych schorzeń. Są nimi np. choroby oczu, ale może się przytrafić także niedrożność nerki, czy choroby skóry. Choroby oczu Koty perskie mają płytko osadzone oczy i jest to charakterystyczne dla rasy. Tak budowa oczu sprawia, że może dochodzić do niedrożności kanalików nosowo-łzowych. Aby temu zapobiec, warto codziennie przemywać przyśrodkowy kącik oczu oraz fałdy perskie mają też skłonność do innych chorób oczu. Mogą wystąpić u nich trudno gojące się wrzody rogówki. Leczenie antybiotykami i lekami przeciwzapalnymi trwa zwykle ok. 5 tygodni. Niektóre kliniki weterynaryjne stosują inną metodę – na wrzód rogówki podają osocze bogatopłytkowe. Otyłość Jak wiadomo otyłość jest uważana za chorobę zarówno u ludzi, jak i zwierząt. Rasa kotów perskich ma skłonność do otyłości. Aby temu zapobiec, trzeba dbać, by kot miał codziennie sporą porcję ruchu. Trzeba też kontrolować dietę i nie przekarmiać persa. Policystowatość nerek Ta choroba nazywana jest inaczej torbielowatością nerek. Persy mają do niej skłonność. Często bywa, że torbiele pojawiają się na obu nerkach. Na początku nie dają one żadnych objawów. Dlatego warto, podczas wizyty u weterynarza poprosić go, aby dokładnie obmacał jamę brzuszną kota. Zwłaszcza wskazane jest to u kota powyżej trzeciego roku życia. Jeśli lekarz będzie miał podejrzenia, że torbiel mogła się wykształcić, zleci badanie USG. Kardiomiopatia przerostowa u persów Koty perskie mają skłonność genetyczną do kardiomiopatii przerostowej. W chorobie tej dochodzi do pogrubienia ściany mięśnia sercowego. Staje się on sztywniejszy i utrudnia rozkurcz. Czasem włókna mięśniowe włóknieją. Następuje zastój krwi w krążeniu płucnym i obrzęk płuc. Choroba bywa wykrywana zarówno u młodych kotków jak i starych. Gdy postać choroby jest łagodna, kot może być w niezłej formie przez lata. Natomiast postać choroby jest poważniejsza, pojawiają się objawy niewydolności oddechowej. Kot zieje, miewa duszności, jest ospały, mogą zdarzyć się omdlenia. Zespolenie wrotno-oboczne Ta choroba dotyczy wątroby. Jest ona nieprawidłowo ukrwiona przez co niedostatecznie odżywiana. Ulega nieprawidłowemu rozwojowi i jest o wiele mniejsza. Kot może mieć drgawki, ślinotok, oczopląs, wymioty, biegunkę, nadmierne pragnienie. Lekarz diagnozuje chorobę na podstawie USG z Dopplerem, badania kwasów żółciowych lub stężenia amoniaku w surowicy krwi. Przetrwały przewód Botala To choroba serca, ale na szczęście niezbyt częsta. Chodzi o to, że przewód, który jest połączeniem między aortą a tętnicą płucną powinien zarosnąć w ciągu 2 dni po porodzie,. Czasem nie zarasta, mówi się, że jest przetrwały. Dochodzi do przeciążenia serca, zastoju płucnego, niedotlenienia i czerwienicy. Chorobę leczy się chirurgicznie z dobrym skutkiem. Pilobezoary – kule włosowe w przewodzie pokarmowym Gęsta i długa sierść persa podczas codziennej toalety dostaje się do przewodu pokarmowego i jest to naturalne. Ale nadmierna ilość i jej zlepienie może spowodować niedrożność. Kot perski może z tego powodu wymiotować, mieć problemy z wypróżnieniem, boli go brzuch, nie ma apetytu. Tej chorobie zapobiega podawanie profilaktycznie pasty odkłaczającej, która ułatwia wydalanie kulek sierści. Gdy kot bardzo cierpi z powodu zaczopowania przewodu pokarmowego i nie jest w stanie usunąć sierści, wykonuje się zabieg chirurgiczny. Autorka jest redaktorem dwutygodnika "Pani Domu"